Kız beni alan yaşadı!

Beyimin iş arkadaşlarıyla sosyalleşmemi aşağı yukarı tamamladım diye düşünüyorum. Sevmedim, sevmedim, sürekli kendinden bahsediyor, sesini zor duyuyorum, sevmedim, gereksiz kompleksleri var... Birkaç kişi haricinde genel izlenimlerim şimdilik böyle.

Gelelim beyimin iş arkadaşlarının eşlerine. Bugün ilk kez 4 eş öğle yemeğine çıktık. 2 erkek, 2 kadın. Çocuksuz tek eş: Ben.

İyi ki çocuğumuz yok be, dedim kendi kendime. Çocuklular, çocuklarının hayatlarına amelelikten başka bir şey yapmıyor. Yok sabah okuluna bırak, sonra okuldan al, akşam kursuna bırak, sonra bir de kurstan al. Taksi şoförü olmuşlar haberleri yok.

Geçende beyimle de konuştuğumuz gibi, çocuk işine girmek yerine yeğenlerimizi sevsek ya fikri ağır basıyor şu günlerde. Çocuk, pahalı bir iş. Onun yerine kişi kendine bir şeyler katmayı deneyebilir. Zaten her taraf bebe dolu, al birini sev. Yetmediyse sevabına çocuk bakıcılığı yap.

Demem o ki, kişi yatırımını kendine yapmadığı takdirde sıkıcılaşabiliyor. Sarmadınız, çocuklular!

Bu blogdaki popüler yayınlar

Dillerden düşmeyen 12 Arapça ifade

Norveççe Öğrenmeye Nereden Başlamalı?

Norveç'in "ayıp" gençlik dizisi: Skam